Κι εσύ τέκνο, Κουτρουμπή;

Η είδηση πως ο Γιώργος Κουτρουμπής προχώρησε σε προσφυγή κατά του Παναθηναϊκού μπορεί να προκάλεσε έκπληξη, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοια. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, έχει γίνει ξεκάθαρη σε όλους. Από τη στιγμή που κάποιος παίκτης δεν δέχεται να συνυπογράψει τον προσφερόμενο από την ΠΑΕ νέο διακανονισμό οφειλών, εν δυνάμει αποτελεί κίνδυνο για ποινές που φτάνουν μέχρι την αφαίρεση βαθμών και –επόμενα- τον υποβιβασμό της ομάδας.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Σίγουρα προκαλεί μια κάποια αντίδραση το γεγονός πως προχώρησε σε μια τέτοια κίνηση ένας παίκτης που ετοιμάζεται να κουνήσει μαντίλι από τον σύλλογο των χιλίων προβλημάτων, αλλά κάπου εδώ σταματάει και η κουβέντα. Δεν έχει νόημα να διερευνήσει κανείς τα κίνητρα του καθενός από τη στιγμή που δεν βρίσκεται ούτε στο μυαλό, ούτε στην καρδιά, ούτε –πολύ περισσότερο- στην τσέπη του.

Είναι εύκολο να κρίνεις καθαρά ανθρώπινα τις πράξεις οποιουδήποτε, όμως, παραμένει κάπως άδικο να προσπαθείς να διερευνήσεις τον ψυχισμό ως κίνητρο, ιδιαίτερα όταν επαγγελματικά η σχέση του Κουτρουμπή (ή όποιου άλλου) και μιας ΠΑΕ περιγράφεται μέχρι κεραίας στους όρους ενός συμβολαίου.

Σε αυτό το κομμάτι χαρτί υπάρχουν δύο υπογραφές. Και όταν η μία πλευρά δεν ικανοποιεί το δικό της μέρος της συμφωνίας, η άλλη αποκτά το δικαίωμα να προχωρήσει σε κινήσεις που μπορεί να μοιάζουν επιθετικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι η τελευταία γραμμή άμυνας που νομικά είναι σε θέση να υψώσει.

Η προσφυγή του Κουτρουμπή είναι δικαίωμά του, αλλά αντιμετωπίζεται σαν κάποιον που αντί γι’ αυτό το δικαίωμα, έχει μια υποχρέωση. Να βάλει πλάτη –κι αυτός κι οι συμπαίκτες του- ώστε να βγει η χρονιά για την ομάδα, χρηματοδοτώντας ουσιαστικά τα ελλείμματά της. Το πώς θα προσεγγίσει κανείς αυτήν την πρόταση-απαίτηση της ΠΑΕ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους αγάπης, δημοφιλίας ή αφοσίωσης ενός παίκτη σε σχέση με τον κόσμο ή την ομάδα της οποίας φόρεσε τη φανέλα.

Το αν από τη σχέση Παναθηναϊκού-Κουτρουμπή ευνοήθηκε περισσότερο η μία ή άλλη πλευρά αποτελεί άλλο κεφάλαιο. Άλλη κουβέντα. Στην προσφυγή δεν κρίνεται ούτε η προσφορά ούτε το συναισθηματικό δέσιμο του παίκτη. Αλλά το κατά πόσο συντρέχουν λόγοι καταγγελίας της σύμβασης. Του έγινε πρόταση να λάβει τα δεδουλευμένα του και να μείνει ελεύθερος, προτίμησε να διεκδικήσει όλα τα λεφτά που προβλεπόταν μέχρι το 2019 και... ραντεβού στα δικαστήρια. Αυτό...

Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν μπορείς να φανταστείς από την πλευρά του Παναθηναϊκού κάποια άλλη αντιμετώπιση, πέραν αυτής που ήδη ακολουθείται στην περίπτωση Τελάντερ. Αναβολή στην αναβολή και βόηθα Παναγιά. Δυστυχώς, όμως, η Θεομήτωρ δεν δείχνει διάθεση συμβιβασμού…

Επιστρέφοντας στα καθαρά τετριμμένα και γήινα, δεν γίνεται να μην σταθούμε στη γενεσιουργό αιτία αυτής της κατάστασης. Μην ανησυχείτε. Δεν θα ανοίξουμε τώρα εδώ τη συζήτηση για το αν φταίει ο Βαρδινογιάννης, οι πολυμετοχικοί ή ο Αλαφούζος. Ο κόσμος, άλλωστε, έχει πάρει ξεκάθαρη θέση και μ’ αυτήν πορεύεται. Με βάση αυτά που γνωρίζαμε ο Παναθηναϊκός έπρεπε να καταβάλει συνολικά ποσά που αντιστοιχούσαν σε δόσεις συμβολαίων 1,3 εκατ. ευρώ μέχρι τις 30 Νοεμβρίου ώστε να αποτρέψει κινήσεις σαν αυτές που γίνονται σήμερα. Δεν το έπραξε για όλους τους γνωστούς λόγους.

Το μεγάλο κρίμα για τον Παναθηναϊκό είναι προφανώς η αδυναμία εκείνων που τον διοίκησαν και φέρουν την ευθύνη της κατάστασης. Μένοντας, όμως, στο σήμερα και στο τώρα, με τη θηλιά να σφίγγει ολοένα και περισσότερο έναν οργανισμό που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στην εντατική, μπορούμε να μιλήσουμε για εκείνη την πρόσκαιρη ελπίδα που κάηκε εν τη γενέσει της. Για την κίνηση Θεοδωρόπουλου και πώς αυτή βυθίστηκε στα εφήμερα και επιφανειακά προβλήματα που αποδείχθηκαν σημαντικότερα από τα σημαντικά. Λανθασμένοι χειρισμοί, ερασιτεχνισμοί και επιπολαιότητες οδήγησαν στο λογικό ναυάγιο.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, για να υπήρχε και η ελάχιστη πιθανότητα να πιάσει το σχέδιο περί λαϊκής συμμετοχής από τη βάση οπαδών της ομάδας, θα έπρεπε να έχει προηγηθεί ένα θεμελιώδες προαπαιτούμενο. Έχοντας πάντα κατά νου πως κανείς δεν έχει την «ιερή υποχρέωσή» να σπεύσει να καθαρίζει τις ζημιές άλλων. Ακόμη κι αν πρόκειται για επιχειρηματίες με φιλοπαναθηναϊκά αισθήματα ή παλαιμάχους που έχουν «φάει ψωμί από την ομάδα». Πριν επικοινωνηθεί προς τα έξω οποιαδήποτε έκκληση για να βάλει πλάτη ο κόσμος, ίσως έπρεπε να έχει επέλθει μια ελάχιστη συμφωνία μεταξύ αυτών των δύο πυλώνων. Επιχειρηματιών και παλαιμάχων. Αν, για παράδειγμα, οι 4-5 επιχειρηματίες που ήταν σ’ εκείνο το ραντεβού (αλλά και άλλοι που θα μπορούσαν) και οι παλιοσειρές της ομάδας έβγαιναν κι έλεγαν «Κύριοι, εμείς μαζέψαμε το 1,3. Αυτό μπορούμε, αυτό κάναμε. Κανείς δεν στοιχειοθετεί δικαίωμα προσφυγής, δεν έχουμε τον κίνδυνο αφαίρεσης βαθμών, αλλά ούτε κι άλλα φράγκα να πετάξουμε στο πηγάδι με τα χρέη».

Αν είχε συμβεί αυτό, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το τι μπορεί να κάνει και ο κόσμος για την ομάδα. Που εδώ και τα λέμε, έχει κάνει ήδη πολλά. Πολύ περισσότερα από όσα αναλογούν στο status ενός συλλόγου σαν τον Παναθηναϊκό. Ας έχουν οι πράσινοι φίλαθλοι απλά κατά νου πως είναι δεδομένο πως σ’ αυτό το γαϊτανάκι που έχει στηθεί γύρω από την ομάδα οι μόνοι που σκέφτονται με βάση το συναίσθημα είναι εκείνοι και κανένας άλλος. Για όλους τους υπόλοιπους (παράγοντες, επενδυτές, παίκτες) –συμπεριλαμβανομένου και του Κουτρουμπή- είναι απλά μπίζνες. Παναθηναϊκάρες είναι μόνο οι οπαδοί...